Wierzymy, że sztuka to najpiękniejsza przestrzeń ciągłego rozwoju – eksplorowania, poszukiwania, zabawy. Zatem chcemy wypełnić naszą szkołę śpiewem, dźwiękami instrumentów, recytacją, tańcem i ruchem, barwami, obrazami i obrazkami. I – choć chodzi o zabawę - myślimy o tym bardzo poważnie, sztuka nie jest dla nas tylko sympatycznym dodatkiem do uczenia i wychowania, ale drogą dla nich i zasadą pedagogiczną.

Dzieci uczą się od dorosłych. Chcecie, by kiedyś mogły i chciały zmieniać świat? Pokażcie im, jak to robić. No właśnie. Szkoła waldorfska to impuls do zmiany myślenia o funkcjonowaniu społecznym – oparta nie na hierarchii i strachu, ale na poczuciu odpowiedzialności zaangażowanych nauczycieli. Marzyciele? Oczywiście, ale też i praktycy – pracowaliśmy już razem, wiemy, że to jest możliwe. Trudne, ale możliwe, a przede wszystkim – warte zachodu.

Na Hannę Chrzanowską trafiliśmy drogą nieoczywistą. Prowadziła przez Dornach, szwajcarską  miejscowość położoną nieopodal Bazylei. Znajduje się tam Goetheanum – siedziba Powszechnego Towarzystwa Antropozoficznego. W Dornach mieszka też Wanda Chrzanowska – siostrzenica Hanny.

Wanda Chrzanowska krytycznie podchodzi do wszelkich form zinstytucjonalizowanej wiary, w tym i do Kościoła Katolickiego. Ale całkowicie zmienia ton mówiąc o cioci. Kiedy przed laty zaczęły się starania o beatyfikację Hanny Chrzanowskiej, Wanda powiedziała:  „Tu się nie ma nad czym zastanawiać, ona była święta”.

Z opowieści o Hannie wyłaniał się obraz osoby bardzo silnej i bardzo wrażliwej jednocześnie – niezwykle oddanej innym, pomaganiu innym. Wytrwałej, mądrej i ciepłej. A przy tym radosnej i pełnej humoru. Potrafiącej zachwycić się każdym przejawem dziecięcej twórczości i naprawdę być z dzieckiem tu i teraz. W Wandzinych wspomnieniach Hania stroi żarty, robi miny i na poczekaniu układa śmieszne wierszyki – jest bardzo radosna, co w ogóle nie jest oczywiste w wojennej i tuż-powojennej rzeczywistości.

W tej właśnie rzeczywistości ta radosna Hania to jednocześnie osoba, która z powagą i konsekwentnie pracuje na rzecz tworzenia i rozwijania w Polsce ruchu pielęgniarskiego. Jej współpracownicy i pacjenci mówili „Ciotuchna” lub „Cioteczka”. Dziś nazywa się ją prekursorką pielęgniarstwa domowego i ruchu hospicyjnego. Prekursorką, bo umiała dostrzegać niedostrzegane potrzeby innych. I nie ustawała w wynajdywaniu rozwiązań, by przezwyciężyć stające na drodze przeciwności. Znakomicie wykształcona, obyta w świecie, bardzo inteligentna, jednocześnie ujmowała prostotą i bezpośredniością. Z szacunkiem, troskliwością i serdecznym zainteresowaniem podchodziła do każdego. I taką postawą potrafiła zarażać, ciesząc się przy tym ogromnie, kiedy widziała, że jej to „zarażanie” wychodzi.

Osoba, która skutecznie, odważnie zmieniała świat wokół siebie na lepsze, zawsze z myślą o drugim człowieku. I robiła to z radością. Dlatego właśnie Hanna.